Ik dacht altijd dat je moest kiezen tussen het aangeven van je eigen grens óf de relatie/sfeer goed houden. Als doorgewinterde people pleaser kies ik altijd de sfeer of relatie boven mijn eigen behoefte. Tot ik meer leerde over de Verbindende Communicatie methode. Toen kwam ik erachter dat je helemaal niet hoeft te kiezen. Dit is het verschil👇

‘Praten is zilver, zwijgen is goud’ zeggen ze. Maar wat als die ander geen enkele vraag terugstelt? En jij (oké oké, ik, het gaat over mij) probeert om als een soort verlichte yogi te doen alsof je dat niks uitmaakt. Maar eigenlijk voel ik me meer alsof ik probeert een berg op te fietsen met een lekke band en een vlieger aan m’n rug.

Dat ongemakkelijke moment waarop iemand begint over de coronacrisis - of klimaatverandering, of discriminatie, of politiek - en je denkt "hier ben ik het totaal niet mee eens". Hoe vermijd je de neiging om jezelf te verdedigen, dicht te klappen of - my personal favorite - langzaam weg te moonwalken🕺 bij de situatie? Hoe kan je naar iemand luisteren zónder het met iemand eens te zijn? Daar gaat onderstaande blog over 👇

“Ik ga de wereld verbeteren.” Al zolang ik me kan herinneren is dat het antwoord dat ik geef wanneer mensen vragen wat ik later wil doen. Kort geleden zou ik je nog vertellen dat dit het meest onveranderlijke deel van mijn verder wispelturige leven is. Toch ben ik sinds kort van gedachten veranderd over dit ‘onveranderlijke’ deel van mijn leven.

Vroeger wilde ik zeebioloog worden. Want dolfijnentrainer betaalt niet genoeg (niet mijn woorden). Dat hield ik vol tot we profielen moesten kiezen in de 3e klas. Het profiel 'Natuur en Gezondheid' was de logische keuze. Eén nadeel: Ik vond alle vakken in dat pakket niet leuk. Dat maakte pijnlijk duidelijk dat deze ambitie meer voortkwam uit de avontuurlijke boeken over zeebiologen die vrienden werden met dolfijnen. Het werk zelf paste niet zo goed bij me.